Düşünmek denen edimin üzücü, melankolik bir yanı var. O alan nedir, nereye kadar melankoliyle ilgilidir? Konumuz, düşünmek ve onun insanı mutsuz kılan yanı. Konu, daha önce de değindiğimiz, ama buraya henüz yazmadığımız bir bir alanla ilgili. Biz de o alanın gülmekle ve mutlulukla akrabalığı/yakınlığı üzerinde düşünüp bizaz "mutsuz" olarak, Hace Nasreddin ile birlikte accık gülmeyi deneyebiliriz!..
Düşüncenin sonsuzluğunun sınırları ve karanlığının (melonkolik yanının) aydınlık sınırlarına doğru bir yolculuğa ne dersiniz? (Turizm reklamı gibi oldu ama!) Deneme yanılma inisiyatifimizi kullanarak ve affınıza sığınarak, bu konuda birşeyler yazmayı deneyeceğiz...
(Yazı hazırlık aşamasında)
